جلسه دفاع از رساله: خانم طوبی صعودی - مهندسی بیوتکنولوژی

خلاصه خبر: هدفمندسازی نانوذرات آلبومین حامل داروی ضد سرطان با آپتامر

  • عنوان: هدفمندسازی نانوذرات آلبومین حامل داروی ضد سرطان با آپتامر
  • ارائه‌کننده: طوبی صعودی
  • استاد راهنما: آقای دکتر سید عباس شجاع الساداتی
  • استاد ناظر داخلی اول: آقای دکتر سهیل بدوحی
  • استاد ناظر خارجی اول: خانم دکتر سپیده حامدی (شهید بهشتی)مکان: دانشکده مهندسی شیمی. اتاق 351
  • تاریخ: 12/07/96
  • ساعت: 8

چکیدهدر چند دهه اخیر نانوذرات هدفمند برای دارورسانی داروهای ضد سرطان مورد توجه ویژه‌ای قرارگرفته‌اند. پروتئین HER2 یکی از انواع پادگن‌هایی است که بر روی سطح بسیاری از سلول‌های سرطانی بدخیم از قبیل سرطان پستان، تخمدان و ریه بیش از حد معمول بیان می‌شود و به عنوان عامل هدف‌گیری مناسب در طراحی سامانههای دارورسانی مدنظر قرار گرفته است. پادتن تراستوزوماب بر علیه این پادگن، کاربرد گسترده‌ای در درمان سرطان بدخیم سینه داشته است. لیگاند آپتامر مزایایی نسبت به پادتن دارد. ازجمله: ابعاد کوچکتر، تولید آسان‌تر و مقرون به صرفه و ایمنی‌زایی کم. در این پژوهش از نانوذرات آلبومین هدفمندشده با آپتامر برای رسانش داروی ضد سرطان کورکومین به سلول‌های سرطانی سینه استفاده شد. نانوذرات آلبومین به دو روش خودآرایی و نامحلول‌سازی ساخته شد. نانوذرات آلبومین حامل کورکومین با روش خودآرایی و با استفاده از گلوتاتیون به عنوان عامل احیا کننده، با ابعاد 0/10 ±2/155، پتانسیل زتا 21/3 ± 05/25-، بازده %1/10و بارگذاری %3/26 تهیه شد. به دلیل بازده کم نانوذرات، روش نامحلول‌سازی جایگزین روش خودآرایی شد. در این روش نانوذرات با ابعاد 4/15 ±1/246، پتانسیل زتا 7/2 ±1/25-، بازده %8/82 و بارگذاری %4/3 ساخته شد. رهایش دارو در شرایط مختلف فیزیولوژی بررسی شد. اتصال آپتامر به سطح نانوذرات با دو روش ژل الکتروفورز و طیف سنجی فروسرخ مورد تأیید قرار گرفت. آزمایش سمیت سلولی و هم چنین برداشت سلولی بر روی دو رده سلولی سرطان سینه HER2+ (SK-BR3) و HER2- (MCF-7) بررسی شد. سمیت داروی کورکومین بر رشد و تکثیر سلول‌های سرطانی، وابسته به غلظت و زمان است. تفاوت معنی‌داری در سمیت سلولی بین داروی آزاد و نانوذرات تهیه شده به روش نامحلول‌سازی در غلظت‌های مورد بررسی وجود نداشت. سمیت نانوذرات هدفمند به طور معنی‌داری بیشتر از نانوذرات بدون آپتامراست، به طوریکه درصد زنده‌مانی بعد از 72 ساعت به %36 کاهش یافت. در حالی که در سلول‌های تیمار شده با داروی کورکومین آزاد و نانوذرات غیرهدفمند پس از این مدت زنده‌مانی به ترتیب به %69 و %60 کاهش یافته بود. نانوذرات هدفمند سمیت قابل توجهی را بر سلول‌هایMCF-7 حتی پس از72 ساعت گرماگذاری، نشان ندادند. نتایج آزمایش‌های برداشت سلولی کورکومین با میکروسکوپ فلورسانس با نتایج سمیت سلولی بر روی دو رده سلولی سازگاری داشت. درنهایت می‌توان نتیجه‌ گرفت سامانه دارورسانی بر مبنای نانوذرات هدفمند حاصل از این پژوهش می‌تواند برای درمان سلول‌های سرطانی HER2 مثبت مناسب باشد.
کلمات کلیدینانوذرات آلبومین، کورکومین، آپتامر، هدفمندسازی، نامحلول‌سازی، خودآرایی


10 مهر 1396 / تعداد نمایش : 3200